آسمان: November 2003

روز بس مبارکیست امروز.

دیشب افتخار حضور در محضر آیت الله پاول اوکنفولد را پیدا کردیم. این مراسم ملکوتی که در مصلای گوورنمنت برگزار شد که همواره میعادگاه عاشقان در شهر شهید پرور تورنتو است. کثرت حضور مومنان به حدی بود که سالن مملو از جمعیت بود و عده ای به ناچار به محضر دیگر آیات عظام در کلاب کناری رهسپار شدند.
به هر حال با آنکه مراسم از حدود ساعت یازده شب آغاز شده بود تا ساعت سه صبح همچنان خیل مشتاقان اهل بیت رهسپار درهای ورودی بودند و از میزان جمعیت کاسته نمیشد.
عده ای از برادران و خواهران که به قصد عبادت بیشتر قصد استفاده از مخدرجات را داشتند متاسفانه موفق به آوردن آنها به صحن کلاب نشدند و همه توسط سربازان گمنام کلاب توقیف شده و به آشغال ریخته شد. اما باز هم در داخل من بوی آنرا که نشان از جان برکفی مومنین حاضر در آنجا بود حس میکردم.
در چهار گوشه کلاب سکوهایی تعبیه شده بود که عده ای از خواهران محجبه کلاب ملبس به لباس زیر همراه با مناجات آقا پاول آوکنفولد به نیایش مشغول بودند و هر گاه آنان در اثر کثرت نیایش و خلسه ناشی از آن قادر به ادامه نبودند خواهران دیگری از مومنین همیشه در صحنه جای آنها را میگرفتند و مراسم را ادامه میدادند.
مشتاقان و دوستداران که از مدتها پیش در انتظار و چشم به راه حضور این مرجع عالیقدر بودند از زمان حداکثر استفاده را نموده و به برداشت از خرمن دعاهای ایشان می پرداختند. نیایش ها تا پاسی از صبح گذشته ادامه داشت و آیات عظام یکی پس از دیگری دل مشتاقان خود را سیراب نمودند.
به امید روزی که هر یک از مومنین امکان زیارت نصیبشان شود و روح و جان خود را لبريز از معنويت کنند.

آهنگهای جدید:
Navras از موسیقی متن Matrix Recolutions. همون آهنگ آخر فیلم که گفتم حتماً گوش کنین.کار Juno Reactor و Don Davis.
و اون یکی Song to the Siren از This Mortal Coil هم باز موسیقی متن فیلم بزرگراه گمشده آقا دیوید لینچ. آهنگ بدجور افسردگیه و اگه شرایط روحیتون خوب نیست اصلاً توصیه نمیشه.
آهنگ قبلی هم چون خیلی خداس فعلاً گذاشتم بمونه.
مستفیض شید.

گرجستان نمونه خوبیه برای نشون دادن راه ایجاد تغییر به وسیله توده مردم. قابل توجه اون عده معلوم الحالی که منتظر حمله آمریکا هستند و این ایده رو ترویج میکنن! باشد که بدانند و عبرت بگیرند.

کیهان:
دكتر الهي قمشه اي در مورد فعاليت زنان و شخصيت زن در قرآن مي گويد: همان طور كه خداوند مظهر سكون و آرامش است، زنان نيز مايه سكون و آرامش خانواده هستند.
او معتقد است: صفات مشتركي بين زن و خداوند وجود دارد كه يكي از مهمترين آنها آرامش بخشي به خانواده است. زن بهترين جلوه جمال الهي است و خداوند بعد از خلقت حوا فرمود: فتبارك الله احسن الخالقين.
دكتر قمشه اي مي گويد: رويكرد فمينيستي نفعي براي بانوان ما ندارد، ما فرهنگ و ادبيات غني خودمان را داريم و نيازي نداريم دنباله رو غرب باشيم. اين تقليدها، مشكلات جامعه را بيشتر كرده و هيچ يكي از حقوق خانمها را هم به جا نياورده است. تنها با عشق و سادگي است كه زنان مي توانند در محيط خانواده حقوق خود را كسب كنند.

توی ایران مهم نیست کی باشی. سیاسی، روشنفکر، وزیر، نویسنده... فرقی نمیکنه. حرف زدن برات هیچ هزینه ای نداره. پس هر چی به دهنت اومد بگو.

هفت راه گرفتن اسکار از گاردین هم خیلی باحال بود.

پنجاه جایی که باید قبل از مردن دید، به انتخاب بی بی سی

Master and Commander رو دیدم و اصلاً خوشم نیومد. دیگه تصمیم گرفتم کاملاً به غریزه خودم اطمینان کنم و فیلمهایی که احساس میکنم خوشم نمیاد رو به هیچ وجه نرم. این رو هم به خاطر این رفتم که دیدم توی متاکریتیک امتیاز بالایی آورده.
راسل کراو بازیگر خوبیه. هر چند من علاقه ای بهش ندارم. (البته توی محرمانه لس آنجلس خیلی خوب بود) اما لهجه دهاتی استرالیاییش بدجوری عذابم میده. من با لهجه بریتیش هم هنوز مشکل دارم. ولی ببینین کار به کجا رسیده بود که بقیه که بریتیش حرف میزدن خوشحال میشدم.
فیلم هم به نظر من خسته کننده و بی هدف بود. توش چیزی پیدا نکردم که جذبم کنه. فقط صحنه های جنگ کشتیها خیلی خفن بود و اصولاً کارگردانی خوبی داشت که البته از پیتر ویر همین هم انتظار میرفت.
به هر حال بیشتر از این حال حرف زدن در موردش رو ندارم. من که منتقد نیستم که فیلم براتون تحلیل کنم.
ضمناً اگه اهل خوندن نقد فیلم هستین نقدهای راجر ابرت دلقک رو نخونین. درسته که معروفترین منتقد دنیاس، ولی به همین خاطر به هر چرت و پرتی هم نمره خوب میده. من خودم کنت توران لس آنجلس تایمز رو ترجیح میدم. اما همیشه یادتون باشه که حرفاشون رو زیاد هم جدی نگیرین.
پی نوشت: میتونین درستی حرفم رو در مورد راجر ابرت توی همون لینک ببینین. امتیازی که اون به فیلمهای متوسط به بالا داده رو با میانگین مقایسه کنین. ببینین چقدر تفاوت داره. در مورد 8MM تفاوت چهل و چهار امتیازه!

چند وقت پیش هوس ربنای شجریان کرده بودم. با دوستم کلی گشتیم و ضمن گشتن توی سایت IRIB اینجا رو پیدا کردیم که کلی آهنگ از ایران توش هست. نوحه، مذهبی، سنتی، محلی .... یه سری آهنگ باحال هم پیدا کردیم از قدیمها، آهنگهای دوران انقلاب، دهه فجر.
بهاران خجسته باد: هوا دلپذیر شد، گل از خاک بردمید...
این پیروزی خجسته باد: از صلابت ملت و ارتش و سپاه ما، جاودانه شد از فروغ ظفر پگاه ما....
۲۲ بهمن: الله یاور ماست، خمینی رهبر ماست...
بالاخره خود ربّنا

حرف سیگار شد. این فلش رو هم ببینین تا بفهمین چرا سیگار کشیدن کشنده اس.

واحد جدید اندازه گیری زمان:
- چقدر دیر کردی. دو تا سیگار آرومه که منتظرتم!

Iran Filter

هردوی شما عزیزان درست میگویید. ولی مسئله اینجاست که حرفی برای گفتن نداشتن و ننوشتن الزاماً به معنی بطالت نیست. شخصاً برایم مواقعی پیش آمده که مغزم در حال انفجار بوده ولی باز هم نمیتوانستم صحبتی در مورد چیزی که در آن میگذرد بکنم.

ابتذال به نظر من هر روز و به هر قیمتی نوشتن است وقتی حرفی برای گفتن نداری.

کاسپاروف با بردن مسابقه سوم مقابل X3D Firtz نتیجه را به مساوی کشاند.

لینکها رو آپدیت کردم و یه قسمت برای کتابهایی که اخیراً خوندم یا مشغولش هستم هم به ستونهای سمت چپ اضافه شد.

چند وقت پیش نوشتم که برای علاقه مندان مطالعه تاریخ قرن بیستم یه کتاب خوب سراغ دارم. عصر نهایت ها، نوشته اریک هابسبام، ترجمه حسن مرتضوی از انتشارات آگاه. میخواستم حرفم رو پس بگیرم. خوب نیست. شاهکاره. برای هر کسی که کوچکترین علاقه ای به تاریخ یا سیاست داره خوندنش واجبه. البته حدود هشتصد صفحه اس و من دو سه ماهی هست مشغول خوندنشم. ولی کاملاً ارزش وقت گذاشتن رو داره. دید فکری آدم رو نسبت به خیلی اتفاقات باز میکنه. مخصوصاً که جنبه تحلیلی داره و اصلاً صرف روایت اتفاقات نیست.
این قسمت در فصل "سوسیالیسم واقعی" در مورد شوروی به نظرم جالب بود، خواستم اینجا بنویسم:
با این حال از هر جنبه که بنگریم نظام شوروی نظامی توتالیتر نبود، واقعیتی که بر کارایی این اصطلاح سایه ی تردید زیادی می اندازد. این نظام "کنترل اندیشه" ی موثری را اعمال نمیکرد، چه رسد به "دگرگونی اندیشه". اما در واقعیت توانست شهروندان را در سطوح شگفت انگیزی غیرسیاسی کند. آموزه های رسمی مارکسیسم-لنینیسم عملاً بر توده های وسیع مردم تاثیری نگذاشته بود، زیرا هیچ ارتباط روشنی با آنها نداشت؛ مگر اینکه شغلی را میخواستند که لازمه آن چنین شناخت اسرارآمیزی بود. پس از چهل سال آموزش مارکسیسم در کشوری که خود را وقف آن کرده بود، عابران در میدان مارکس بوداپست در پاسخ به این پرسش که کارل مارکس چه کسی بود چنین گفتند:
فیلسوف اهل شوروی بود؛ انگلس دوستش بود. خوب چی بگم؟ در پیری مرد. (صدای دیگر) البته، یک سیاستمدار بود. می دانید که او، اسمش چی بود، هان، آثار لنین، آره آثار لنین را به زبان مجاری ترجمه کرده بود.

بی نهایت حال کردم که ماتریکس در Metacritic هم امتیاز پایینی آورده و نظر من رو تائید میکنه. جالبیش اینجاست که حتی user ها هم امتیاز تقریباً متوسطی به اون دادن.
تکمیلی: ها ها. نظر این رو بخونین. معرکه اس! دقیقاً حرف دل من رو زده.

ماتریکس بازنشسته شد. این تیتر یکی از سایت های خبری بود. بالاخره تریلوژی ماتریکس با نمایش Matrix: Revolutions تمام شد. سه فیلمی که روی هم یک و نیم بیلیون در دنیا فروش داشتند. البته با احتساب فروش مساوی برای فیلم آخر. که با توجه به وضعیتی که من دیدم حداقل در فروش افتتاحیه از دو تای دیگر پیشی خواهد گرفت. ازدحام جمعیت حتی از صبح شروع نمایش و پیش فروش بلیطها در شرایطی که تقریباً هر نیم ساعت فیلم نمایش داده میشد.
اول از همه خوشحالم که دیگر ماتریکس دیگری در کار نخواهد بود. البته امیدوارم. این روزها که هالیوود برای پول حتی قاتلین (فردی علیه جیسون) و هیولاهای (َبیگانه علیه غارتگر) فیلمهای مختلف را به جان هم می اندازد شاید روزی بیاید که شاهد ماتریکس دیگری باشیم که حتی واچووسکی ها هم در آن نباشند.
اما دلم میخواهد بدانم آیا واقعاً واچووسکی ها تمام این ایده ها را از ماتریکس اول در ذهن داشتند؟ یا فروش آن باعث شد تا راهی برای ادامه آن بیابند؟ آیا خود آنها هم میتوانند توضیحی برای این ملغمه ای که نوشته اند بدهند؟ جایی میخواندم که کینو ریوز برای این فیلم کتابهای شوپنهاور را خوانده است. اگر کسی شباهتی بین اثری از شوپنهاور با ماتریکس دیده لطفاً به من هم بگوید.
بین تمام سری ماتریکس ها انیماتریکس را بیشتر پسندیدم و بعد هم اولین قسمت. فیلمنامه مشخصی داشتند و تماشاگر را سردرگرم نمیکردند. دو دنباله دیگر فقط نمایشی از اکشن (و صد البته به بهترین شکل) هستند که سعی دارند حرف جدی برای گفتن داشته باشند. و مسئله همین جاست. اگر به فیلمنامه توجهی نکنیم و اهمیتی برای شخصیت ها، واقعی یا برنامه بودن، محلهای مختلف و ... قائل نباشیم میتوانیم از ماتریکس ها لذت ببریم. از تکنیک بالای فیلم و صحنه های باور نکردنی آن، آدمهای آویزان از سقف (یکی از درخشان ترین صحنه های مبارزه فیلم)، دریلهای عظیم برای نفوذ به زایان، روبوتهایی با سرنشین انسان.... همه و همه نشانه ای از تکنیک بالای فیلم هستند که میتوان با بستن چشم خود به منطق اتفاقات از آنها لذت برد. (هر چند باید بگویم بجز همین چند مورد بقیه صحنه ها مخصوصاً مبارزه نیو و اسمیث کاملاً تکراری به نظر می آید) اما به هیچ وجه نباید در مورد روالی که میبینید فکر کنید. چه کسی با چه کسی میجنگد؟ آدمها، ماشینها و برنامه ها همه با هم و بر علیه هم و در جهانهای مختلف. ماتریکس، زایان و شهر ماشینها. به اینها برزخ جدیدی را هم اضافه کنید که نیو در ابتدای فیلم در آن محبوس شده. جهانی مابین ماتریکس و دنیای واقعی.
در مجموع Revolutions را از Reloaded هم ضعیفتر میدانم. که طبیعی هم هست زیرا ادامه دادن وقتی چیزی برای گفتن نداری فقط کار را خراب تر میکند و بس. به هر حال برای دوست داشتن ماتریکس دلایل زیادی دارم. اما نمیتوانم تحمل کنم که کسی بخواهد به من بگوید که با اثری عمیق و جدی روبرو هستم. مبهم حرف زدن دلیل بر عمیق حرف زدن نیست. استفاده از "باور داشتن" و "انتخاب کردن" و کلماتی از این قبیل بیشتر به شوخی شباهت پیدا کرده اند و هیچ مفهومی به وجود نمی آوردند.
به هر حال وارد مسائل دیگر فیلم نمیشوم. اشکالات و سوالات بی جواب از فیلمنامه، اتفاقات بی ارتباط و بدون توضیح، شخصیت های اضافی و بدون هدف و مهمتر از همه بازی اغراق آمیز (و در مورد کینو ریوز فاجعه بار) از بازیگران. ماتریکس فقط یک اکشن خوش ساخت است همین و بس.
و ... موسیقی انتهای فیلم را از دست ندهید.

Matrix Revolutions رو دیدم. بعداً مینویسم در موردش. فقط خوشحالم که دیگه تموم شد.

جالب بود برام. در دهه ۱۹۶۰ زنها در همه نقاط جهان بجز بعضی از کشورهای اسلامی و سویس از حق رای برخوردار بودن.

تفاوت گزارش شرق و کیهان در مورد سخنان آرمیتاژ در سنا