آسمان

اوکی، انگار فقط منم که فهمیدم پاگنده برگشته.

این نوشته پیکی یادم انداخت که چقدر از نوشتن رو سخت میگیرم. اوایل هر چی میخواستم میگفتم ولی حالا کلی باید با خودم کلنجار برم که به کسی برنخوره یا کسی فلان جور برداشت نکنه و غیره. و این رسماً تمام لذتی که وبلاگ برام داشت رو از بین برده و وقتی این اتفاق میفته آدم بهتره وبلاگشو تعطیل کنه. البته جدا از اونایی که وبلاگ براشون رسالتیه که دنیا رو باهاش عوض کنن.

بنابرین از این به بعد سعی میکنم سیستم رو عوض کنم. هر چی نوشتم برنمیگردم ادیتش کنم دیگه. به هر کسی هم نوشته هام برخورد به تخمم. هر کسی هم هر فکری کرد همینطور. همینه که هست. کسی دوست نداره نخونه. حرفهای گنده گنده دوست دارین همون حلفه ملکوت و امثالش خوبن براتون. که هر چی بگن به به میکنین. اصولاً بازم نقل صحبت آقا پوپر خالی از لطف نیست که فرمودن: هیچ کاری آسانتر از دشوار نوشتن نیست.