آسمان

گلاب اند میل روز دوشنبه مقاله ای از گیل تروی یک استاد تاریخ دانشگاه مک گیل در مونتریال داشت که به نظرم جالب بود.
او اول به چند واقعه در گذشته اشاره کرده بود. در 17 نوامبر مقامات دانشگاه کبک سخنرانی سفیر آمریکا در دانشگاه را کنسل کردند چون احتمال میدادند مخالفان بوش و دولت آمریکا جلسه را به خشونت بکشند.
در اکتبر سال گذشته دانشگاه مونتریال به خاطر پیشگیری از عکس العمل دانشجویان عصبانی از کاهش کمک های درسی سخنرانی ژان شاره نخست وزیر کبک را کنسل کردند.
در سپتامبر گذشته دانشگاه کنکوردیا از میزبانی سخنرانی ایهود باراک خودداری کرد چون مقامات دانشگاه میترسیدند واقعه شورش چند سال پیش به خاطر سخنرانی بنیامین نتانیاهو تکرار شود.
بعد او از این جو عدم تحمل و از اینکه همکارانش در مقابل این شرایط سکوت میکنند انتقاد کرده بود و نمونه حرفهای مخالفان را با فاشیسم مقایسه کرده بود. از اینکه جو جامعه دانشگاهی به شکلی در آمده که کسانی که طرفدار رهبران مطرود در نظر عموم هستند جرات اظهار نظر خود را ندارند. او اعتقاد داشت که باید دانشگاه ها با همکاری پلیس با این جریانها برخورد کنند و حتی کسانی که این برنامه ها را به خشونت میکشند را دستگیر کنند.
حرفهای او به نظرم درست آمد. با اینکه من هم در هر سه مورد ذکر شده مخالف سخنرانها هستم ولی فکر میکنم مخالفت با جلوگیری از حرف زدن تفاوت دارد. معتقدم راه دموکراسی از تحمل و مدارا میگذرد و اینکه هر کسی اجازه زدن حرفش را داشته باشد هر چند که بقیه مخالف آن باشند. هیاهو و داد و بیداد دردی از کسی دوا نمیکند.
حالا میتوانید این جریان را به سخنرانی خاتمی ربط بدهید.
من معتقدم خاتمی خیلی بهتر میتوانست عمل کند و متاسفانه نکرد. او بیشتر از اینکه سیاستمدار باشد فیلسوف بود. ولی او را شایسته توهین نمیدانم.