Wednesday, June 16
اتمام حجت
احساس میکنم یه توضیح درمورد غیبت این مدت لازمه. البته برای اولین و آخرین بار.
مهمترینش: من در مورد کارای شخصیم به احدی توضیح نمیدم. به خودم مربوطه. اینکه چرا نمینویسم، چرا فلان جا نمیام، چرا به بهمان کس جواب نمیدم.... من همینم. راستش تا الان هم زیادی با یه سری ملاحظاتی که دوست نداشتم کنار اومدم که دیگه نمیخوام بیام. میخواین خوشتون بیاد و باز بیاین اینجا میخواین نیاین. من ویزیتور برام کوچکترین اهمیتی نداره.
من در روابط اجتماعی آدم محافظه کاری هستم. بنابرین وبلاگ نوشتن اصولاً زیاد باهام جور در نمیاد. در نتیجه اگه بهانه ای پیدا کنم خب نمینویسم. بهانه هم که زیاد پیدا میشه. همینکه آدم ببینه حضور در (به قول پاگنده) وبلاگهستان فارسی براش اعصاب خورد کن شده خب دیگه نمیاد. مرض که ندارم کاری بکنم که اذیتم میکنه. برعکس یه سری که این مرض رو به شکلهای مختلف دارن. وبلاگ در صورتی مینویسم که بهم احساس خوبی بده. برعکس یه سری دیگه فکر هم نمیکنم وبلاگ نویسی رسالتیه که به عهده ام گذاشتن تا باهاش دنیا رو نجات بدم یا افکار مردم رو به راه درست هدایت کنم. (give me a fucking break)
اصولاً آقا پوپر صحبتی داره به مضمون "هیچ کاری آسانتر از دشوار نوشتن نیست." این توصیف عده زیادی از کساییه که در این وبلاگستان گنده گنده حرف میزنن ولی عملاً خودشون هم نمیدونن چی دارن میگن. یه سری دیگه هم هستن که شرق و گویا رو میخونن و احساس سیاسی بودن میکنن. کوتاه بیاین بابا.
ضمناً من معتقد به چیزی با اسم احترام به افکارو عقاید هستم. به این معنی که قبول کردم که ممکنه مردم عقایدی متفاوت یا مخالف با من داشته باشن و دلیلی وجود نداره همه مثل من فکر کنن و دلیلی هم نداره افکار و عقاید من حتماً درست باشه. کما اینکه در چند سال اخیر خیلی از اونها عوض شده. اگه کسی مخالف من پیدا شد بهش فحش خار مادر نمیدم و سعی هم نمیکنم زورکی با خودم هم عقیده اش کنم. نهایتش اینه که اگه حالش رو داشتم (که اصولاً دیگه ندارم) و اونم جنبه اش رو داشت باهاش بحث میکنم. چون اینرو در مورد بقیه رعایت میکنم انتظارم اینه که در مورد من هم رعایت بشه. اگه نشد از اون شخص یا محل دوری میکنم. به نظر من کسی که دهنش رو باز میکنه و به مقدسات عده زیادی توهین میکنه احمقه و کسایی که تائیدش میکنن از اون احمقتر. این مسئله جای بحث نداره.
اینم باید بگم: عبارت "صادقانه فحش دادن" ابلهانه ترین چیزیه که در عمرم شنیدم. کسی که این رو برای توجیه توهین کردن به دیگران به کار میبره یا خودش احمقه یا دیگران رو احمق فرض کرده.
از وبلاگ نوشتن پشیمون نیستم چون دوستای خوبی از طریق اون پیدا کردم و این به همه چیز می ارزه. ولی چیزایی که باعث بشه این لذت این کار از بین بره رو حاضر نیستم تحمل کنم. سیاست اینجا هم از این به بعد همینه.
مهمترینش: من در مورد کارای شخصیم به احدی توضیح نمیدم. به خودم مربوطه. اینکه چرا نمینویسم، چرا فلان جا نمیام، چرا به بهمان کس جواب نمیدم.... من همینم. راستش تا الان هم زیادی با یه سری ملاحظاتی که دوست نداشتم کنار اومدم که دیگه نمیخوام بیام. میخواین خوشتون بیاد و باز بیاین اینجا میخواین نیاین. من ویزیتور برام کوچکترین اهمیتی نداره.
من در روابط اجتماعی آدم محافظه کاری هستم. بنابرین وبلاگ نوشتن اصولاً زیاد باهام جور در نمیاد. در نتیجه اگه بهانه ای پیدا کنم خب نمینویسم. بهانه هم که زیاد پیدا میشه. همینکه آدم ببینه حضور در (به قول پاگنده) وبلاگهستان فارسی براش اعصاب خورد کن شده خب دیگه نمیاد. مرض که ندارم کاری بکنم که اذیتم میکنه. برعکس یه سری که این مرض رو به شکلهای مختلف دارن. وبلاگ در صورتی مینویسم که بهم احساس خوبی بده. برعکس یه سری دیگه فکر هم نمیکنم وبلاگ نویسی رسالتیه که به عهده ام گذاشتن تا باهاش دنیا رو نجات بدم یا افکار مردم رو به راه درست هدایت کنم. (give me a fucking break)
اصولاً آقا پوپر صحبتی داره به مضمون "هیچ کاری آسانتر از دشوار نوشتن نیست." این توصیف عده زیادی از کساییه که در این وبلاگستان گنده گنده حرف میزنن ولی عملاً خودشون هم نمیدونن چی دارن میگن. یه سری دیگه هم هستن که شرق و گویا رو میخونن و احساس سیاسی بودن میکنن. کوتاه بیاین بابا.
ضمناً من معتقد به چیزی با اسم احترام به افکارو عقاید هستم. به این معنی که قبول کردم که ممکنه مردم عقایدی متفاوت یا مخالف با من داشته باشن و دلیلی وجود نداره همه مثل من فکر کنن و دلیلی هم نداره افکار و عقاید من حتماً درست باشه. کما اینکه در چند سال اخیر خیلی از اونها عوض شده. اگه کسی مخالف من پیدا شد بهش فحش خار مادر نمیدم و سعی هم نمیکنم زورکی با خودم هم عقیده اش کنم. نهایتش اینه که اگه حالش رو داشتم (که اصولاً دیگه ندارم) و اونم جنبه اش رو داشت باهاش بحث میکنم. چون اینرو در مورد بقیه رعایت میکنم انتظارم اینه که در مورد من هم رعایت بشه. اگه نشد از اون شخص یا محل دوری میکنم. به نظر من کسی که دهنش رو باز میکنه و به مقدسات عده زیادی توهین میکنه احمقه و کسایی که تائیدش میکنن از اون احمقتر. این مسئله جای بحث نداره.
اینم باید بگم: عبارت "صادقانه فحش دادن" ابلهانه ترین چیزیه که در عمرم شنیدم. کسی که این رو برای توجیه توهین کردن به دیگران به کار میبره یا خودش احمقه یا دیگران رو احمق فرض کرده.
از وبلاگ نوشتن پشیمون نیستم چون دوستای خوبی از طریق اون پیدا کردم و این به همه چیز می ارزه. ولی چیزایی که باعث بشه این لذت این کار از بین بره رو حاضر نیستم تحمل کنم. سیاست اینجا هم از این به بعد همینه.
| Sepehr, 11:19 PM
