آسمان

باید اعتراف کنم که با وجود اینکه حداقل از دور دوم انتخابات ریاست جمهوری مخالف خاتمی و اصلاح طلبی بودم از شکست اون خوشحال نیستم. شاید در باطن زیاد هم بدم نمیومد که همین راه به نتیجه برسه و ایجاد تغییر در حکومت ایران رو امکان پذیر کنه. ساده ترین و کم دردسر ترین راه. در حال حاضر بجز دخالت خارجی و یا شورش داخلی راه دیگه ای برای تغییر به ذهن من نمیرسه که هر دو خیلی پرهزینه تر از تغییر تدریجی هستن.
البته چیزی که یه مقدار آدم رو تسکین میده اینه که هرچقدر روند تغییر بیشتر طول بکشه، تغییر شدیدتر و ریشه ای تر خواهد بود. اگه خاتمی موفق میشد اونوقت ما همچنان یه حکومت اسلامی با خصوصیات مزخرف خودش رو داشتیم گیرم که با آزادی بیشتر. ولی حالا فکر میکنم حتی عامه مردم هم دیگه حاضر به تحمل دین در حکومت کشور نباشن. و ادامه این وضع در دراز مدت... نمیدونم. شاید بشه در خوشبینانه ترین حالت تصور کرد که حتی به مالکیت هم رضایت ندن. ولی مسئله اینجاست که آیا ریشه ای تر بودن تغییر مهمتره یا مدت زمانش؟
تکمیلی: نوشته امید تا حدی به چیزی که من نوشتم مربوطه. جالبه برام که اون هم به فکر این موضوع بوده. ضمناً این رو لازم میدونم بگم که به هیچ وجه حاضر به قبول دخالت خارجی در ایران نیستم.