آسمان

از دیروز که اون دانشگاه رو دیدم دارم فکر میکنم ماها از چه چیزایی محروم شدیم. حیف واقعاً حیف. فقط امیدوارم یه روز اونایی که مملکت مارو به این روز انداختن تقاصشو پس بدن.
تازه میفهمی دانشگاه چیه. امکاناتش، محیطش، آدماش. قسمت مهندسیش عین کارخونه میمونه. دانشجو هاش جابجا دور هم جمع شدن دارن حرف میزنن. آدماش درست حسابی جوابتو میدن و تا اونجا که میشه کمکت میکنن.
نه احساس دانشجو بودن، قبل از اون احساس آدم بودن میکنی. اینکه برات ارزش قائلن. نمیدونم. همه چیزمونو ازمون گرفتن. بس که خوردمون کردن و حق مون رو خوردن اصلاً یادمون رفته که درستش چیه. همیشه اینو میگفتم که دولت ایران کاری کرده که وقتی حق طبیعی مون رو هم بهمون میده کلی حال میکنیم و فکر میکنیم بهمون لطف شده. ولی اینجوری احساسش نکرده بودم. این همه سال تحقیر روم سنگینی میکرد. و نفرتم بیشتر از همیشه زده بود بالا.