آسمان

نمیدونم چرا همیشه وقتی حرف مشکلات میشه به آدم میگن باید قدر فلان چیزو بدونی. فلان کس رو ببین که اونجوریه....
چرا باید همیشه خودمون رو با کسایی که شرایط بدتری دارن مقایسه کنیم؟ چرا باید خوشحال باشیم که مثلاً تو خیابون نمیخوابیم؟ ( که تازه من فکر نمیکنم همه اونایی که او خیابون میخوابن بدبخت و ناراضی باشن، شاید خیلی هاشون به ریش ماها میخندن ) مثلاً اینکه من باید خوشحال باشم که کانادا هستم و خیلیا آرزوی اینو دارن. اصلاً نمیخوام وارد این بحث بشم که اینجا خوبه یا بد. میخوام اینو بگم که تازه بعد از کلی زور زدن و بدبختی من در بهترین حالت شرایطم شده مثل یه کانادایی. ( که عمراً نشده و نمیشه ) یعنی اون از موقع تولد اینو داشته بدون زحمت. چرا من باید برای این قدردان و شکرگذار چیزی باشم؟
میدونم که میگین آدم غرغرویی هستم و قدرنشناس. اینو از آدمهایی شنیدم که خیلی قبولشون دارم و برام باارزش هستن. ولی مسئله اینه که من ترجیح میدم خودمو گول نزنم. زندگی همینه و منم بهش عادت کردم و سعی میکنم باهاش کنار بیام. هیچ موقع هم ناامید نشدم. ولی شکر کردن و خوشحالی رو شرمنده. اگه سیستم این دنیا یه خورده درست حسابی بود در موردش فکر میکردم. ولی در این شرایط عمراً. هر چی هم میخواین حسابم کنین.